Sardynia to niewielka wyspa na Morzu Śródziemnym, która skrywa w sobie niewyjaśnioną do dnia dzisiejszego tajemnicę. Ukryta jest ona pod obco brzmiącą nazwą nuragi.

Co to są nuragi?

To nieduże, okrągłe wieże zbudowane z kamienia. Można je znaleźć tylko i wyłącznie na Sardynii. I jest ich dosyć sporo bo do tej pory odkryto 7000 wież. Wszystkie pochodzą z epoki brązu tj. około 1600-1700 lat przed naszą erą i wybudowane zostały przez zamieszkujący te tereny lud Nuragijczyków.

Nurag

Do czego im służyły? Nie do końca wiadomo. Z jednej strony mówi się o ich funkcji obronnej, z drugiej obstawia się, iż mogło to być miejsce kultu religijnego. Pewne jest to, że mieszkańcy tych terenów wokół nuragów budowali swoje siedziby. Ciekawy jest również fakt, iż przy większości z nich znajdowała się studnia, czyli najważniejsza rzecz umożliwiająca funkcjonowanie osady.

Budowa nuragu.

Nuragi najczęściej budowano z granitowych głazów, ułożonych jeden na drugim, nie wykorzystując przy tym żadnej zaprawy. Wznoszone na planie koła potrafiły osiągać wysokość 20 metrów. Wokół głównej wieży, która składała się kilku pomieszczeń stawiano kolejne a cały kompleks łączono ze sobą murem. Nurag składa się z wejścia (dromos) ze schodami prowadzącymi o komory kopułowej.

WNĘTRZE NURAGU – SPOJRZENIE NA SKLEPIENIE

Przy każdym nuragu znajdowała się studnia

Nurag Santu Antine

Ta neolityczna budowla stworzona została przez Nuragijczyków ok. XIX – XVIII wieku p.n.e. jest jedną z największych na Sardynii. Jednakże cały kompleks powstawał aż do XV wieku p.n.e, czyli przez prawie 400 lat. Dziś znajduję się w miejscowości Torralba a nazwa Santu Antine znaczy w języku sardyńskim „dom króla”.

Nurag Santu Antine – „dom króla”.

Nurag ten został postawiony z powulkanicznej litej skały – bazaltu. Najwyższa wieża o wysokości 23-24 metrów skrywa w sobie trzy dosyć spore pomieszczenia, do każdego prowadzą wąskie korytarze z kamiennymi schodami. Tradycyjnie na głównym dziedzińcu znajdowała się studnia.

Nurag Via Santa Cristina

Najlepiej zachowana świątynia nuragijska znajduje się w zachodniej części Sardynii, nieopodal miejscowości Paulilatino. Jej nazwa może być dla nas myląca, albowiem pochodzi od małego, wiejskiego kościoła Santa Christina położonego kilkadziesiąt metrów od stanowiska archeologicznego nuragu.

Okolice nuragu Santa Cristina

Kościół datowany jest na XI wiek i nadal funkcjonuje. W pobliskich zabudowaniach często zatrzymują się pielgrzymi.

Wróćmy jednak do pozostałości po Nuragijczykach w tym miejscu. Cały kompleks złożony jest z dwóch części.

Pierwszą stanowi świątynia – studnia powstał u schyłku epoki brązu, czyli ok XII w.p.n.e. To budowla niezwykle precyzyjna z zachowaną symetrią. Można zaryzykować stwierdzeniem, iż z lotu ptaka przypomina zamek z dziurką od klucza. Zewnętrzny mur chroni najważniejszą część, czyli studnię, nazwaną w późniejszym czasie studnią św. Krystyny.

Studnia świętej Krystyny.

Prawdopodobnie cywilizacja nuragijska czciła w tym miejscu wodę, jako źródło życia. Istnieje przypuszczenie, że ówcześni mieszkańcy tych terenów przybywali do źródełka jako do miejsca, które miało moc uzdrawiania. Do studni schodzimy kamiennymi schodami, zbudowanych z bloków kamiennych. Na powierzchni znajduje się otwór przez który wpada światło i dokładnie co 18,6 roku wpada tu światło księżyca. Wysoce prawdopodobne jest to iż było to jednocześnie miejsce kultu. Po przybyciu chrześcijaństwa na te tereny studnię poświęcono Krystynie – męczennicy chrześcijańskiej, która ponosi śmierć w imię wiary w wieku 12 lat.

Drugą część kompleksu stanowi nurag i pozostałości po dawnej wiosce. wiosce.

Rozsiane po polach, wzgórzach i pagórkach nuragi wrosły w krajobraz Sardynii. Dziś są najważniejszymi i najbardziej tajemniczymi zabytkami archeologicznymi wyspy, które znalazły swoje miejsce na światowej liście UNESCO.